Wiesentäler Alemannisch
von Johann Peter Hebel
„Lueg, Müetterli, was isch im Mo?“
„He, sihsch s denn nit: e Ma!“
„Jo wegerli, i sih ne scho,
Er het e Tschöpli a.“
„Was tribt er denn die ganzi Nacht?
Er rüehret jo kei Glid.“
„He, sihsch nit, aß er Welle macht?“
„Jo, ebe dreiht er d Wid.
Wär ich wie er, i blib dehei
un machti d Welle do.“
„He, isch er denn us üser Gmei?
Mer hän scho selber so.
Un meinsch, er chönn so, wie n er well?
Es wird em, was em ghört.
Er gieng wol gern; – der sufer Gsell
mueß schellewerche dört.“
„Was het er bosget, Müetterli?
Wer het en bannt dörthi?“
„Me het em gsait der Dieterli,
e Nütnutz isch er gsi.
Uf s Bete het er nit vil gha,
uf s Schaffe n o nit vil,
un öbis mueß me z tribe ha,
sust het me langi Wil.
Drum, het en öbe nit der Vogt
zuer Strof in s Hüsli gsperrt,
se n isch er ebe z Chander ghockt
un het e Butelli gleert.”
„Je, Müetterli, wer het em s Geld
zue so me Lebe gee?“
„Du Närrsch, er het in Hus un Feld
scho selber wüsse z neh.
Ne mol, es isch e Sunntig gsi,
so stoht er uf vor Tag
un nimmt e Beil un tummlet si
un lauft in Lieler Schlag.
Er haut die schönste Büechli um,
macht Bohnestecke drus
un trait si furt un luegt nit um
un isch scho fast am Hus.
Un ebe goht er uf ein Steg,
se ruscht ein öbis vür:
„Jetz, Dieter, goht s en andre Weg!
Jetz, Dieter, chumm mit mir!“
Un uf un furt! Und sider isch
kei Dieter wit un breit.
Dört obe stoht er im Gibüsch
un in der Einsemkeit.
Jetz haut er jungi Büechli um;
jetz chuchet er in d Händ;
jetz dreiht er d Wid un leit si drum,
un s Sufe het e n End.
So goht s dem arme Dieterli;
er isch e gstrofte Ma!“
„O bhüet üs Gott, lieb Müetterli,
i möcht s nit mit em ha!“
„Se hüet di vor ein böße Ding,
s bringt numme Weh und Ach!
Wenn s Sunntig isch, se bet un sing,
am Werchtig schaff di Sach!“
|
Bettmaringer Alemannisch
bearbeitet von Bernhard Eichkorn
„Lueg, Müetterli, wa isch im Moo?“
„Hä, si’esch s denn it: en Maa!“
„I sähn en schu – gug au denoo –
er hät e Schööpli aa.“
„Wa tribt er denn die ganzi Nacht?
Er rüehret jo kei Gli’ed.“
„Hä, si’esch it, dass er Welle macht?“
„Jo, ebe draiht er d Wi’ed.
Wär ich wi’e är, i blääb dehaim
und machti d Welle doo.“
„Hä, isch er denn us üsre Gmaind?
Mir chönets schu, min Soh!
Und meinsch, er chönn so, wie n er well?
Es wird em, wa n em ghöört.
Er gääng wol gäärn; – dä suuber Gsell,
mue zwangswiis schaffe dört.“
„Wa het er bosget, Müetterli?
Wer het en bannt dörthii?“
„Me het em gsait de Di’eterli,
en Nüütnutz isch er gsii.
Uf s Bäte het er it vil ghaa,
uf s Schaffe au en Stiel,
und öbis mue mer z triibe haa,
sust het mer langi Wiil.
Drumm – het en halt graad it de Vogt
z Stroof is Aräst i’egspeert –
no isch er ebe z Chandere ghockt
und het en Budel kehrt.”
„Jeh, Müetterli, wer het em s Gelt
zu so me Lebe gii?“
„Du Närrsch, er het im Huus und Feld
schu selber gwüsst wi’e s nih.
E mol – es isch en Sunntig gsii,
do stoht er uf vor Taag
und nümmt e Beil und tummlet si
und lauft in Li’eler Schlaag.
Er haut die schönste Büechli um,
macht Bohnestäcke druus
und trait si furt und luegt id um
und isch schu fast am Huus.
Und ebe goht er uf en Steg,
do ruuscht em öbis vüür:
„Jetz, Di’eter, goht s en andere Weg!
Jetz, Di’eter, chumm mit miir!“
Und uf und furt! Und siter isch
kein Di’eter i de Raih.
Dört obe stoht er im Gebüsch
und isch etz ganz e lai.
Jetz haut er jungi Büechli um;
jetz chuuchet er i d Händ;
jetz draiht er d Wi’ed und lait si drum,
und s Suufe hät e End.
So goht s dem arme Di’eterli;
er isch en gstroofte Maa!“
„O bhüet is Gott, lieb Müetterli,
i möcht s it mit em haa!“
„So hüet di vor de böße Ding,
s bringt immer Weh und Ach!
Wenn s Sunntig isch, no bet und sing,
am Werchtig schaff di Sach!“
|
